Vervolg van het verslag van June Jefferies van haar reis van Tenerife naar Santorini
Van Figueres naar Salamanca (11 - 14 maart)
We verlieten Barçelona en reden direct door naar Figueres om een bezoek aan het Dali museum te brengen. Heel interessant en werkelijk de moeite waard! Ik hoopte een paar schilderijen van Dali te zien die ik in een email had gezien, maar die kon ik niet ontdekken; jammer. Na eerst wat gegeten te hebben reden we richting Tarragona, maar deze keer namen we de kustweg in plaats van de snelweg. We reden door een groot deel van de Costa Brava - de bouwstijl was niet om over naar huis te schrijven - maar het landschap was heel mooi met groene heuvels. Om half 7 's-avonds kwamen we in Tarragona aan. We reden wat rond zoals we altijd deden (deze keer zonder Mien) en vonden een hotel naar onze zin: hotel Urbis. De sfeer in de stad was aangenaam en na wat rondgeneusd te hebben vonden we een restaurantje wat ons wel aanstond. We vroegen om een glas wijn en er werd ons verteld dat een hele fles slechts 6 euro kostte, dus die beslissing was gauw genomen! De maaltijd was lekker en inclusief de koffie moesten we het enorme bedrag van 18 euro betalen! Met de kaart van de stad op tafel vroegen we de kelner (hij sprak perfect Engels!) waar we op dat moment waren, want we hadden nogal rondgezworven. Hij antwoordde: dat weet ik niet, want ik werk hier alleen maar! Gelukkig heb ik een aardig coördi-natievermogen, dus vonden we weer onze weg terug naar het hotel. De volgende morgen wandelden we door het stadje op zoek naar een paar interessante bezienswaardigheden, zoals de kathedraal, compleet met een aardig museum en een Romeins amfitheater, dat heel imposant was. Na dit bezoek vertrokken we weer; dág Tarragona! We reden naar het binnenland de richting van Poblet, want Agaath wilde daar een beroemd klooster bezoeken. Het landschap onderweg was om te onthouden. We reisden door het Penedés wijngebied met schitterende wijngaarden; ook zagen we kilometers lang boomgaarden in bloei: wit, lichtroze, roze en donkerroze: schitterend om te zien. Dit gebied levert ook de meeste olijfolie van Spanje, hetgeen duidelijk werd door de kilometerslange olijfboomgaarden. De huizen in dit gebied zijn simpel en niet erg aantrekkelijk. De hele weg naar El Escorial zag ik iets, wat ik nog nooit gezien had, n.l. ooievaars! We zagen ze werkelijk overal en meestal nestelden ze op de top van de kerktoren of op de daken van de kloosters. Prachtig om te zien. Soms zag je 3 of 4 nesten bij elkaar rondom een kerktoren. Ook zagen we een paal met 4 hangende manden met op iedere mand een nest en ze waren alle 4 bezet!We kwamen bij het klooster aan, dat zich midden in het Torres wijngebied bevindt, maar helaas voor Agaath was de rondleiding al begonnen en de volgende begon pas 3 kwartier later, dus besloten we om dit bezoek te laten voor wat het was. Van Poblet reisden we door naar Lérida. Daar vonden we een super hotel (Hotel Ramon Berenguer IV) voor een goede prijs midden in de stad, dat overigens wel het oudste gedeelte van de stad was, maar wie let daarop? De kamers waren prima en de bedden comfortabel. Onze magen kondigden aan dat er gegeten moest worden, dus gingen we op weg. Via een drukke winkelstraat met de duurste merken, waar geen restaurant te vinden was, kwamen we in een klein straatje een restaurant/cafeteria tegen waar we iets konden eten. Hierna keerden we naar ons hotel terug, maar nu via een andere route en wie schetst onze verbazing dat vlak om de hoek bij ons hotel zich een straat bevond vol restaurants die allemaal leeg waren. We kwamen tot de conclusie dat Lérida een werkstad is, want 's-avonds is het er zo dood als een pier! Behalve dan de automobilisten, die toeteren de hele nacht door, vreselijk! Van Lérida reden we naar Salamanca. Net voorbij Zaragoza stopten we bij een hotel langs de weg; hotel La Imperiál in een streek die Luceni heet. Het bleek het goedkoopste hotel te zijn, waarin we geslapen hebben: € 32 per nacht voor een kamer (inclusief belasting)! Het restaurant had een vast menu wat goed en goedkoop was, hetgeen in goede aarde viel bij ons.De volgende dag zetten we onze reis voort en reden kilometers lang door het wijngebied Ribera de Duero. We passeerden bodega na bodega en zagen zelfs een afslag naar de bodega waar mijn favoriete wijn vandaan komt: Haza. De hele streek ligt op ongeveer 1100 meter hoogte. We arriveerden in Salamanca om ongeveer 17.30 uur.
De volgende aflevering is de laatste in de serie over mijn reis.
Wilt u reageren op dit artikel, klik dan op REACTIES hieronder of stuur een email naar de weblog beheerder op Erwtje63@hotmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten