Toen Jan-Arie mij vroeg of hij “de pen” aan mij kon doorgeven, zei ik spontaan “ja”. Maar door de drukte van de verbouwing van mijn huis, het niet zo goede verloop van de zwangerschap van mijn dochter en de verhuizing van mijn andere dochter naar een nieuw gebouwd huis, zo'n beetje de hele familie op de rit, heb ik er niet meer aan gedacht tot iemand van de redactie er mij aan herinnerde. Dat was op vrijdag 14 maart jl., de dag waarop ons familieleven weer eens anders werd!In 2006 hebben wij een dierbaar familielid verloren, nu in 2008 hebben wij er weer een dierbaar familielid bij gekregen: en wel op vrijdag de 14e, toen is mijn kleinzoon Alvaro Johannes geboren in het Hospital Generál.Ik woon nu 37 jaar op Tenerife en veel mensen zeggen: “je bent eigenlijk een Canarische”, maar voor mij voelt dat toch anders. Ik geef altijd als antwoord: “hier blijf ik een buitenlandse en in mijn geboorteland voel ik mij een buitenlandse”. Maar het gevoel, dat mijn oma vroeger had, heb ik ook maar dan anders.Zij woonde in Groningen en als zij één of twee weken de “Olle Grise” niet zag (dat is de Groningse aanduiding van de Martinitoren) kreeg ze heimwee en moest ze terug.Ik heb datzelfde, maar dan met onze prachtige Teide.Als er iets is wat ik mij toch wel realiseer, is het hoezeer mijn wereld veranderd is. Niet alleen omdat Fred er niet meer is, maar vooral ook door het feit, dat er letterlijk niets meer is als vroeger. Ik ben er steeds meer van doordrongen dat veel dingen hun belang hebben verloren. Dat de dingen, die belangrijk voor je zijn vooral liggen op het vlak hoe je je leven leidt; je moet genieten van wat elke dag je brengt en als dan te eniger tijd ook je eigen leven zal eindigen, je er dan van doordrongen moet zijn, dat je je leven goed besteed hebt en ervan genoten hebt: iedere dag opnieuw, telkens ge-nietend gewoon van alles wat elke dag je te bieden heeft. Hoe geweldig het is, dat je toch een nieuw perspectief in je leven bent tegengekomen. Dat daarin toch de wezenlijke waarde van het leven zit: blij zijn om en met een ander te leven, het leven is waard geleefd te worden: iedere dag opnieuw.Nu ik niet meer werk heb ik het nog steeds druk, natuurlijk is het een andere drukte: meer tijd voor de kinderen en kleinkinderen, toch zo nu en dan nog weer wat in de zaak doen, die nu door mijn beide dochters wordt gedreven.Ik heb ook tijd gekregen voor andere dingen, zoals de verbouwing van mijn huis, waar vele jaren eigenlijk niets aan is gedaan, zodat ik nu de kans heb gegrepen om alles wat nodig is aan te pakken. Ook volg ik met spanning de ontwikkelingen in de gezinnen van mijn kinderen, die volop in allerlei veranderingen zitten.En natuurlijk is er de band met Nederland, al was het maar vanwege mijn moeder, die dit jaar 85 is geworden, mijn zuster en schoonzuster met hun gezinnen en mijn vriendinnen. Zo blijf ik enerzijds op afstand en toch anderzijds altijd betrokken bij twee vaderlanden.
Ik geef de pen nu door aan mijn schoonzuster Irene Laumans Zanolie.
Nita Siebelder Lich
Wilt u reageren op dit artikel, klik dan op REACTIES hieronder of stuur een email naar de weblog beheerder op Erwtje63@hotmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten